Door Mariëlle Lunenburg
"Ik doe mee met die Zero plastic week!", klonk het een paar weken geleden enthousiast en luidkeels. Maar dat enthousiasme is wel wat afgenomen in de afgelopen drie dagen. Het begon maandag. Ik had mijn mondelinge examen voor mijn opleiding. Uiteraard was ik wat gespannen daarvoor. In mijn onoplettendheid vergat ik daardoor mijn zelfgesmeerde boterhammen in mijn eigen hardplastic broodtrommel mee te nemen voor mijn treinrit naar Zeist, de examenlocatie. Op station Eindhoven aanbeland besefte ik dat ik mijn lunch nog op tafel had laten staan en het leek me toch echt geen goed idee om op nuchtere maag de rest van de dag te moeten doorbrengen. Met nog 4 minuten op mijn horloge voordat mijn trein zou gaan, trok ik een sprintje naar de kiosk en kocht ik een broodje op het station in een plastic zakje. Al direct baalde ik ervan dat ik na een paar uur al mijn eerste plastic had gekocht. Maar goed ik bedacht me ook dat ik dit onaangename moment maar voor lief moest nemen en niet direct moest opgeven. En die gedachte werd beloond: de rest van de dag lukte het me om geen nieuw plastic meer te kopen of daarvan gebruik te maken.
Dinsdag op mijn werk liep ik tegen het tweede euvel aan: plastic bekers! Er moet toch gedronken worden op een dag dus ik heb braaf mijn plastic bekertje meerdere keren hergebruikt die dag. Met een 2-0 achterstand stond ik vanochtend weer vol goede moed op tijdens mijn vrije woensdag. Ik bedacht me dat ik vandaag nog wat boodschappen moest doen. Uiteraard met mijn zelf meegebrachte linnentas! Ik ging op zoek naar pasta in een papieren zak voor de pastasalade die ik vanavond ga maken. De ingrediënten waren geen probleem: avocado, tonijn, courgette, tomaten, rode ui en pesto. Dat is allemaal makkelijk te doen zonder plastic. Maar bij supermarkt 1 hadden ze geen pasta in papieren zak. Dus fietste ik braaf naar supermarkt 2. En ook daar was ik niet geslaagd. Dan supermarkt 3 proberen. Tot mijn grote verbazing was daar een papieren zak met Italiaanse penne te koop. Althans dat dacht ik. Bij het oppakken van de zak zag ik dat er in het midden een klein rondje van plastic zat zodat consumenten kunnen zien wat ze kopen. Want alleen een bruine papieren zak is ook niet echt uitnodigend. Nederlanders willen toch zien wat ze kopen. Ik heb de zak toch maar gekocht voor 1,99 euro. Dat is meer dan 2 x zoveel dan pasta uit een volledig plastic verpakking. Mijn conclusie na 3 dagen is dat leven zonder plastic echt meer werk, tijd en geld kost. Het wordt je als "Zero plastic-er" niet makkelijk gemaakt. Wat ik erg fijn vind tijdens deze week is dat ik weet dat nog meer mensen van GroenLinks Eindhoven meedoen. Want delen maakt dingen wel makkelijker. Een oud gezegde waar ik me deze week aan vasthoud is: "Alle kleine beetjes helpen" dus ook mijn uitgespaarde plastic tijdens deze week.
Succes allemaal!
Mariëlle Lunenburg
Bestuurslid GroenLinks Eindhoven