Voorzitter,
Mijn belangrijkste drijfveer om me in 2018 verkiesbaar te stellen was omdat ik een brug wilde vormen tussen inwoners en overheid. Tussen inwoners en politiek. De kloof verkleinen….ik begon met het bouwen van die brug over de kloof door te blijven hameren op het gebruik van heldere taal. – ik weet het, soms tot vervelends toe- maar wat is daar de afgelopen 8 jaar veel veranderd! Eindhoven spreekt steeds beter de taal die inwoners begrijpen. Maar op het gebied van werken vanuit de leefwereld kunnen we nog een fikse verbeterslag maken.
Voor mij de belangrijkste reden om die brug te vormen tussen inwoners en overheid is, omdat ik zelf ook een ‘spreidstandburger’ ben, zoals Tim S’Jongers dat zo mooi noemt. Opgegroeid in een arbeidersgezin waar de eindjes maar moeilijk aan elkaar geknoopt konden worden. Kleding was tweedehands en vakanties op de boerderij van een oom en tante. In al mijn naïviteit trouwde ik in gemeenschap van goederen, waardoor ik na mijn scheiding met een flinke schuld zat opgescheept. De persoon die ik nu ben, werd vooral gevormd door de zware jaren die volgden op de scheiding;
Het wantrouwen vanuit de gemeente, ambtenaren die geen flauw benul hadden wat het betekent om met twee jonge kinderen te moeten leven van 70 euro in de week. Het wachten, en wachten ( bijna 3 jaar) tot je eindelijk kan beginnen aan een schuldhulpverleningstraject (die toen ook nog 3 jaar duurde). Helemaal de regie kwijt over je eigen leven. Al die instanties en die oneindige stroom formulieren. De toeslagen die, mede door wisselende inkomsten, structureel verkeerd berekend werden en dus achteraf ook weer terugbetaald moeten worden. De opstapelende rekeningen die je niet kunt betalen. Door de bomen het bos niet meer zien. En continu dat gevoel…. het gevoel dat je je kinderen tekort doet, elke dag weer. Het schuldgevoel. Het gevoel dat je een waardeloze moeder bent, dat je steeds weer alles fout doet. Het zit heel diep….
Wat me op de been hield was de positieve energie vanuit het vrijwilligerswerk in de wijk. Samen mooie dingen voor elkaar krijgen. De straatspeeldag, het Stratum-aan-Zet festival in het Bonifaciuspark, de saamhorigheid. Maar wat echt het allermeeste indruk op mij gemaakt heeft, is dat mensen die heel erg weinig hebben, bereid zijn om dat te delen met de mensen die nóg minder hebben. De ervaring van leven en wonen in een volkswijk gun ik iedereen, want het verandert je kijk op de wereld radicaal.
Mijn ervaringen zijn van 16 jaar geleden en gelukkig is er de laatste jaren al veel veranderd in positieve zin. In Eindhoven wordt steeds vaker uitgegaan van vertrouwen, wordt de omgekeerde toets gebruikt en worden schulden vaker kwijtgescholden.
Met dit initiatiefvoorstel wil ik een nieuwe pijler aan die brug toevoegen.
Dit voorstel is kinderlijk eenvoudig: Ga als ambtenaar het veld in om met eigen ogen te zien wat beleid betekent in het leven van mensen. Ga in gesprek. Maak jezelf nuttig bij een vrijwilligersorganisatie en houd ondertussen je oren en ogen open, leer van de mensen die de expert zijn over hun eigen leven.
Maak de kloof kleiner door achter het bureau uit te komen en onder werktijd veldwerk te doen of een maatschappelijke diensttijd te volgen. Word je bewust van aannames die in het beleid en de dienstverlening zijn geslopen. Wat beleid in het dagelijks leven kan betekenen, maar ook waar kansen liggen om het beter te laten aansluiten. Met dit initiatiefvoorstel bied ik de gemeente en ambtenaren de kans om anders te leren kijken naar de samenleving én naar de eigen ambtelijke organisatie. Leren om ongemakken bespreekbaar te maken. Een leerprogramma om vakmanschap te vergroten door het doen van veldwerk.
Dit is dé kans voor de gemeente Eindhoven om mede koploper te worden in het werken vanuit de leefwereld.
Dan bied ik hierbij mijn voorstel Vergroten Vakmanschap via Veldwerk aan.
Dank u wel voorzitter